به نقل از «خبرآنلاین»

نوازندگانی که به سازفروشی روی آورده‌اند/ چرا اهالی موسیقی از برگزاری کنسرت واهمه دارند؟

تاریخ انتشار: ۲۰ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۸۰۹۴۶۴

«نیم فصل لیگ تمام شد. همه فوتبالشان را انجام دادند. مثل پزشکان و... ولی کسی بابت انجام شغلشان به آنها دشنام نمی‌دهد انجام این مشاغل عادی سازی به حساب نمی‌آید. ولی نوازندگان موسیقی... بیکاراند و به فروختن وسایلشان روی آورده‌اند.» این جملات تازه‌ترین واکنش محمد معتمدی خواننده مطرح کشورمان نسبت به عقب افتادن مقوله اجراهای زنده در برابر دیگر مشاغل است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

او اعتراض کرده و به‌نوعی خواستار برقراری کنسرت‌ها شده است. واکنشی که با موافقت و مخالفت گروه‌هایی مواجه شده است.

در اتفاقات اخیر، رخدادهای تلخی به وقوع پیوست و باید پذیرفت که جامعه موسیقی کشور به‌عنوان یکی از پیشران‌های اصلی حوزه فرهنگ، شرایط روحی مساعدی نداشته است اما آیا راهکار، تعطیلی کنسرت‌ها است و اگر این راهکار، علاج درد است، تا چه زمانی می‌توان نسبت به بایکوت و تحریم کنسرت، صبر کرد؟

اینجاست که می‌توان به واکنش محمد معتمدی، به دیده دیگری نگریست و در روزگار فشار رسانه‌ها، به کشف مسیری رسید تا هم آلام مردم جریحه‌دار نشود و هم به راه‌حلی علمی و عملی برای متضرر نشدن بیشتر اهالی موسیقی رسید.

موسیقی چه گناهی کرده که در برابر فعالیت نرمال و عادی ورزش، سینما، خواروبار فروش، بازاری و . . . باید به تنها صنفی تبدیل شود که در شرایط فعلی، باید تحریم شده و عزادار بماند؟

ایران، پائیز خوبی را پشت سر نگذاشت. اتفاق‌های بدی در این برهه رخ داد که سبب شد تر و خشک با هم بسوزند. برخی، مطالبات به‌حقی را مطرح کردند و عده‌ای دیگر با سوءاستفاده از این شرایط، تا توانستند، از آب گل‌آلود ماهی گرفتند و ضربات اقتصادی شدیدی را بر میلیون‌ها شهروند وارد آوردند.

این جماعت که مستقیما از رسانه‌های خارجی خط می‌گرفتند، نقشه‌راه خطرناکی را پیش گرفتند. به سلبریتی‌ها و افراد مشهور فشار آوردند تا در برابر وضع موجود، طبق نظر و خواست آنها موضع بگیرند، از مغازه‌داران خواستند کرکره مغازه‌های خود را برای روزهای متوالی بالا نکشند، از مردم خواستند تا قبوض آب، برق، گاز و تلفن خود را پرداخت نکنند، از ورزشکاران می‌خواستند تا به میدان نروند و . . .

اما آن‌چه در تمامی این درخواست‌ها مشهود بود آن‌که آنهایی که شعارهای آنچنانی سر می‌دادند، با این قبیل فشارها و تهدیدها، مشی دیکتاتورمآبانه خود را با بی‌رحمی بالایی نشان دادند و مهم‌تر از آن اینکه، آنچه برایشان مهم نبود، مردم بود و اینکه اینهایی که دعوت به بی‌کاری و بی‌رونقی اجتماعی شده بودند، چطور می‌توانستند در این شرایط سخت اقتصادی، ارتزاق کنند؟

در این بحبوحه، مردم تحت شدیدترین فشارها قرار گرفتند و نشاط اجتماعی تاحدود بسیاری، فروکش کرد. نیاز بود که برای تغییر این فضا، راهکارهایی اجرایی شود. همان جماعت اما پیش‌بینی کردند حتی اگر این راهکارها عملیاتی هم شود، مردم به اندازه‌ای داغدار هستند که هیچ استقبالی از آن طرح‌ها به عمل نمی‌آورند اما در میدان عمل، همه چیز فرق می‌کرد.

سینماها با چند فیلم جدید توانست پذیرای تعداد مخاطبان بسیار زیادی باشد به‌طوری که در ابتدای اکران این فیلم‌های جدید، بیش از ۴۰ درصد بر تعداد مخاطبان افزوده شد. تئاترهای کمدی در سینماها و پردیس‌ها روال اجرای هر شب خود را برای بیش از ۲ ماه حفظ کرد به‌طوری که برای این نمایش‌ها که تعدادشان، تنها در پایتخت، بیش از ۲۵ نمایش است و بلیت آن از ۱۰۰ تا ۲۰۰ هزار تومان شناور، کمتر صندلی خالی را می‌توان پیدا کرد. کنسرت خنده حسن ریوندی با بلیت ۶۵۰ هزار تومان برگزار شد و در عرض چند ساعت، تمام بلیت‌های آن فروخته شد، مسابقات فوتبال و سایر رشته‌های ورزشی طبق برنامه جلو رفت و فدراسیون‌ها اکنون با این فشار مردمی مواجه هستند که چرا اجازه حضور تماشاگر را نمی‌دهند و . . .

بیشتر از ۵ ماه است که هیچ کنسرتی در ایران برگزار نمی‌شود. با فرض تمول برخی خوانندگان چهره، دیگر جمعیت کثیر موسیقی که هیچ حقوقی ندارند و ارتزاق آنها از مسیر اجرای زنده مهیا می‌شود، چگونه روزگار بگذرانند؟در این میان، آخرین حلقه فشار دیکتاتورها، جمعیت مظلوم موسیقی است. جمعیتی که از نوازنده، آهنگساز و خواننده گرفته تا کمپانی، سالن‌دار و حتی بوفه‌دار آن سالن را شامل می‌شود و اکنون برای بیش از ۵ ماه است که هیچ برنامه‌ای را اجرا نکرده است. این روزها فشار مضاعفی بر روی خوانندگان است که چطور می‌توانید با این حال غمگین مردم، به روی سن رفته و اجرا کنید؟

این مطالبه، به‌اندازه‌ای است که نمی‌توان در برابر جریانی که با این تهدیدها شکل گرفته، سکوت کرد و به پرسش‌های زیر پاسخ نداد:

۱. بیشتر از ۵ ماه است که هیچ کنسرتی در ایران برگزار نمی‌شود. با فرض تمول برخی خوانندگان چهره، دیگر جمعیت کثیر موسیقی که هیچ حقوقی ندارند و ارتزاق آنها از مسیر اجرای زنده مهیا می‌شود، چگونه روزگار بگذرانند؟

۲. موسیقی چه گناهی کرده که در برابر فعالیت نرمال و عادی ورزش، سینما، خواروبار فروش، بازاری و . . . باید به تنها صنفی تبدیل شود که در شرایط فعلی، باید تحریم شده و عزادار بماند؟

۳. این کسانی که بلیت سینما و تئاتر می‌خرند، با میل شخصی خود دست به این خرید می‌زنند. کافی است فایل‌های خرید بلیت کنسرت‌ها باز شود تا ببینیم همین مردمی که دیکتاتورها آنها را عزادار می‌خوانند، چگونه در کسری از ساعت، تمام بلیت‌های این کنسرت‌ها را می‌خرند و کار به بازار سیاه کشیده می‌شود.

محمد معتمدی که در این زمینه، اعتراض‌های به‌حقی را مطرح کرد، هم‌اکنون به سیبل تهدیدها تبدیل شده است. او به‌عنوان خواننده‌ای که ارتباط نزدیکی با موزیسین‌ها و نوازنده‌ها دارد، از نبود اقتصاد نرمال در حوزه موسیقی گلایه کرد و عنوان نمود که نوازندگان، به سازفروشی روی آورده‌اند. ادعایی که پیشتر نیز مطرح شده بود. ضمن آن‌که حرف‌های محمد معتمدی، حرف دل بسیاری از خوانندگانی است که می‌خواهند کنسرت بدهند اما از تهدیدهای دیکتاتورها واهمه دارند.

بنابراین در شرایط کنونی، تمام دولت باید پشت موسیقی کشور بایستد و خیلی فوری، زمینه اجرای کنسرت‌ها در حوزه‌ها و فضاهای گوناگون را فراهم آورد. به این ترتیب، هم جریان موسیقی و کنسرت کشور، به‌مانند سایر فعالیت‌ها، روی دور عادی‌سازی می‌افتد و هم این روحیه افسرده جمعی که کشور را دربرگرفته، زدوده شده و نفسی تازه به نشاط اجتماعی کشور دمیده می‌شود.

این، خواست حداکثری اهالی موسیقی و مردمی است که می‌خواهند پس از چند ماه ناراحتی، به زندگی عادی بازگردند و در این بین، کنسرت به‌عنوان پیشران نشاط اجتماعی، نقش تعیین‌کننده‌ای در تغییر فضا و چرخش به سوی شادی عمومی دارد.

۵۷۲۴۵

کد خبر 1717405

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: موسیقی کنسرت خواننده محمد معتمدی کنسرت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۸۰۹۴۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مظلوم‌تر از تئاتر، موسیقی اصیل ایرانی است/ تخصیص یارانه دولتی برای سفره فرهنگی مردم

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا،‌ کنسرت «اشعار نو از نغمه‌های کهن» در نوزدهمین شب موسیقی فرهنگسرای ارسباران در شب‌های پنج شنبه و جمعه، ۶ و ۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ برگزار شد. در این کنسرت که به سرپرستی محمدرضا برزین و خوانندگی صادق شیخ زاده اجرا شد، تصنیف‌ها و قطعات پیش در آمد اصفهان، شاه ختایی، پنبه جاری، المنت و لله، کهربا، نخجیر، ریشه در خاک، حریم یار، کردی و آفتابکاران با آهنگسازی علی اصغر بهاری، محمد رضا برزین، صادق شیخ زاده و قطعاتی با ملودی‌های قدیمی و محلی بر اساس اشعاری ازهوشنگ ابتهاج، فریدون مشیری، فاضل نظری، علی حاتمی، حامد عسگری و اشعار محلی اجرا شد.

صادق شیخ زاده خواننده درباره این کنسرت گفت‌وگویی با خبرگزاری آنا انجام داده که مشروح آن را می‌خوانید:

لطفا درباره جزییات این کنسرت برایمان توضیح بدهید .

کنسرت نغمه‌های کهن یا اشعاری نو از نغمه‌های کهن یک اجرای دغدغه انگیز برای شنیده شدن نغمه‌های با اصالت است، آنچه که امروزه بیشتر مردم در ارتباط با گذشته با آن در ارتباط هستند. تمام تلاشمان این بود که بتوانیم در قالب یک موسیقی اصیل به بازخوانی نغمه‌هایی بپردازیم که برگرفته از موسیقی فولکلور، موسیقی دستگاهی یا برگرفته از رسوم و آیین‌های مناطق مختلف  هستند تا با اشاعه آنها مردم شعر تازه بشنوند و فضایی تداعی کنیم که اگر چه به جهت کلامی به مردم نزدیکتر است، اما ممکن است نغمه‌های آن در طول سالیان سال فراموش شده باشد.

چطور شد در فرهنگسرای ارسباران اجرا رفتید؟

از سویی به جهت حمایت‌های فرهنگسرای ارسباران و اینکه تصمیم گرفتیم جایی اجرا برویم که مردم هم قدرت خرید داشته باشند و بتوانند در این کنسرت شرکت کنند و خوشبختانه استقبال هم از کنسرت خوب بود به طوریکه یک سانس را به دو سانس در دو شب رساندیم ، امیدواریم این استقبال ادامه پیدا کند و بتوانیم در روزهای دیگر هم اجرا داشته باشیم

درباره قطعات و سازندگان آن هم برایمان توضیح دهید؟

اجرا توسط قطعات تنظیم و یا ساخته شده محمدرضا برزین اتفاق می‌افتد که نوازنده خوبی در ساز سه تار است، سنتور را سوها شمعدانی،‌عود آناهیتا نصیریان، سازهای کوبه‌ای پویان توکلی ، تنبک امیرحسین تات و ساز سه تار با مسعود صادقی است.

با توجه به مبالغ بالای کنسرت‌ها در این ایام، چقدر قدرت خرید مردم و حضور عموم برای شرکت در این کنسرت برایتان اولویت داشت؟

در واقع این نکته برایمان حائز اهمیت بود، چقدر هم خوب است که دولت و حاکمیت بخشی از هزینه‌های کنسرت‌ها را تقبل کند. بدون تعارف این تعداد کنسرتی که هر شب در کشور برگزار می‌شود اگر بخشی از هزینه‌ها را هم دولت بدهد، خیلی استقبال چشمگیر می‌شود، بنابراین سر سفره فرهنگی مردم باید یارانه‌های دولتی با حمایت‌هایی این چنین داشته باشیم که خوشبختانه ما توانستیم از آن برخوردار شویم.

ما امروز می‌بینیم که حتی خواننده‌های شهیر موسیقی ایرانی روی به موسیقی‌های الکترونیک و موسیقی‌های غیر ایرانی می‌آورند، حتی به نظر من آن موسیقی‌ها موسیقی‌های پاپ نیست همانطور که بهتر از من می‌دانید موسیقی پاپ موسیقی مردمی هست بنابراین یک موسیقی می‌تواند موسیقی کلاسیک باشد، فولکلور باشد حتی سنتی باشد به خاطر فرم اجرا ولی پاپ تلقی شود، یعنی جمیع مردم با آن احساس نزدیکی کنند، حتی این موسیقی‌هایی که توسط بعضی از خواننده‌ها اجرا می‌شود و به روی صحنه می‌رود موسیقی‌های پاپ نیستند.

البته برخی هم موسیقی خاص هستند، موسیقی که در ژانر موسیقی الکترونیک، موسیقی کلاسیک، حتی موسیقی کلاسیک غربی است ولی باز این حرف به این منظور و به این مفهوم نیست که آن‌ها نباید باشد چرا آنها هم باید باشند، اما اقبال صد درصدی خوانندگان موسیقی اصیل ایرانی به آن موسیقی‌ها منجر به این می‌شود که این سمت ما خیلی خالی باشیم ما خیلی تنها و معدود باشیم امروزه شما می‌شنوید که توسط یک سلسله از هنرمندان عزیز و گرامی ابراز نگرانی درباره تئاتر وجود دارد،‌ این هم به جا است اما واقعا باید بگویم که مظلوم‌ تر از تئاتر، موسیقی اصیل ایرانی است حتی موسیقی سنتی هم نه، موسیقی اصیل ایرانی.

متأسفانه به دلیل ذائقه‌ای که توسط عده‌ای بین مردم ایجاد شده، دافعه نسبت به سازهایی چون سه تار، سنتور،‌عود، سازها کوبه‌ای و آواز ایرانی ایجاد شده است، در صورتی که اینها شاخه‌های موسیقی اصیل ایرانی هستند. 

شما سالهاست که در عرصه آواز ایرانی فعالیت می‌کند، دراین باره چه تجربیاتی دارد و برایمان بگویید.

به عنوان کسی که برنامه های مختلف داشته‌ام می‌گویم، که اتفاقاً مردم در مناسبت‌های آیینی خودشان بسیار هم علاقمند این موسیقی و آواز‌ها هستند، اگر این آواز‌ها درست طراحی شود برای لحظات خلوت آدمی فوق العاده است.

ما انسان‌ها دارای حالت‌های مختلف، متنوع و گوناگونی به جهت روانی هستیم و برای هر کدام از این حالت‌ها موسیقی خاص خود را طلب می‌کنیم و مثل یک نوع تغذیه روحی است، به همین دلیل ما به تمام فرهنگ‌ها که از دل فرهنگ خودمان بیرون می‌آید ادای دین می‌کنیم و به آن اصالت می‌دهیم و در این مواجهه هم نیاز داریم که هر کدام از آنها را مصرف کنیم اتفاقاً موسیقی جدی هم موسیقی مصرفی است، اما موسیقی مصرف شده برای حالات خاص آدمی و هر آدمی البته حالات خاص خودش را دارد اما این طیف حالت‌ها از چند گونه بیرون نیست و من امیدوارم که این نوع اجراها مورد حمایت قرار بگیرد.

بنابراین اگر حمایت درستی صورت گیرد، اقبال مردمی هم زیاد می‌شود و ما با فوجی از مخاطب روبه رو می‌شویم، در حال حاضر کنسرت‌هایی که در سالن‌های مجلل برگزار می‌شوند که بعضا حتی استانداردهای ابتدایی موسیقی را هم ندارند. ما سالن تخصصی اجرای کنسرت کم داریم اما هستند اندازه‌ای که کارمان راه بیافتد.

انتهای پیام/